Her Yerde Kar Var

Eskiden ne güzel ve çok yağardı kar….

Hele çocukluğumuzda. Lapa lapa yağardı. Beyaza boyardı, temizlerdi dünyayı…

Uçsuz bucaksız, sonsuz bir beyazlıktı, belimize kadar kara gömülür, içinden tünel kazardık….Kapardı yolları..

Kışlar karsız geçmezdi…

Kimi zaman bir kardan adama dönüşürdü çocukluğumuzun “kar”ı.

Bazen de kartopu savaşlarıyla bir silaha…Ellerimiz soğuktan uyuşup, morarana dek oynardık.Yine de şimdi ki çocuklar gibi hasta olmazdık, hiç..

Yaşamlar da değişirdi, karla birlikte evlerimizde.

El örgüsü atkılar, eldivenler, kazaklar hazırlanırdı çok öncesinden.

Odun sobasının üstünde fokurdayan ıhlamur demliğinin neşeli şarkıları büyük annelerimizin masallarına eşlik ederdi akşamları.

Kimi zaman sobanın hemen kenarında bol tüylü bir kedi yatardı pervasız, mırıl mırıl..

Kestaneler, mısırlar patlatılırdı.

Buğulu camlar ardından bembeyaz dünyaya bakılırdı.

Saf ve temizdi ,beyaz rengiyle kar.

Tıpkı çocukluğumuz gibi.. Zamanında gelirdi. Bekletmezdi hiç. Gitmesini de bilirdi zamanı geldiğinde.

Salvatore Adamo’ nun ünlü şarkısının

Türkçe versiyonunda ki gibi, gerçekten,

“HER YERDE KAR VAR” dı bir zamanlar……