IŞIK

Adamın birinin bir erkek çocuğu dünyaya gelir….

Kurallar, kaidelerle bir çember çizer etrafına. Baskı, gerekirse dayakla yönlendirir hayatını…

Tüm bunları yaparken, oğlu bir gün dayanamaz ve,

– “Arkadaşlarımın babaları onlara böyle davranmıyormuş. Her şeyi uysallıkla öğretip, onları incitecek şeyler yapıyorlarmış-” der…

Babası oğlundan beklemediği cevapları alınca daha da sinirlenir. – “Evlatları babalarının içinde bir ışıktır. Benim senden beklentilerim büyük. Sen anlamazsın. Şimdi çık odana ve sana ne söyleniyorsa onu yap. Kırmayım kemiklerini-” diye cevap verir sinirle. Çocuk susar, babasından korkup daha da cevap veremez. Ve babasının bu sözünü aklına kazıyarak, baskılara da boyun eğerek sürdürür hayatını.

Fakat babası gün geçtikçe daha çok baskı yapmaya başlar oğluna. Eşinin ikazlarına rağmen- ”Evlatları babasının içinde ışıktır. Benim evladımdan beklentim büyük. Sen karışma hanım-” diyerek bildiğini okur. Çocuk bu baskılara strese dayanamaz ve gitgide bir hastalığa kapılır. Önce mutsuz tavırlar, sonrasında ise suskunluk ve iştahsızlık derken günden güne zayıflayıp en sonunda yatağa düşer. Anne babası doktora götürürler fakat geç kalınmıştır artık. Çocuk kısa zaman içinde tüm müdahalelere rağmen kurtarılamaz. Ve vefat eder…

Anne babası yıkılmıştır. Babası cenazeden bir hafta sonra oğlunun odasına girer hasretle eşyalarına dokunurken, oğlunun son zamanlarında elinden düşürmediği günlüğünü bulur. Rastgele açtığı bir sayfayı okumaya başladığında, gözyaşları sicim gibi yanaklarından dökülür pişmanlıkla.

O satırlarda ise şöyle yazmaktadır; – “Babam bana hep evlatlar babalarının içinde bir ışıktır deyip durdu. Sürekli benden beklentileri olduğunu söylemekten vazgeçmedi. Anlatamıyorum ona. Çok çaresiz hissediyorum. Önümü göremiyorum. Babamın ördüğü duvarlar set oldu yollarıma. Sessiz çığlıklarımı ise hiç duymadı. Ve anlayamadı babalarının da evlatlarının içinde bir ışık olduğunu-“…