ÇOCUK, DOĞDUĞUNA NASIL PİŞMAN EDİLİR?

Çocuğunuza uyguladığınız:

– “Ölsem de kurtulsam şu sıkıntılardan”,

– “Zırlayıp durma, yoksa dilencilere veririm seni”,

– “Şu heriften boşanıp, sizi terk edeyim de görün”,

– “Bu evde, biraz da beni düşünen olsa”,

– “Vallahi, canımdan bezdim”, şeklindeki RUHSAL ŞİDDET türleri, çocuğunuzun “ruh dengesini” tepe taklak eder.

* Diğer taraftan:

– “Oğlum, sen bu kafayla, adam değil; çöpçü olursun ancak”,

– “Yeter artık, seni “sevmiyorum”,

– ”Bana yaptıklarından dolayı sana “küstüm”,

– “Bıktım senin şu dağınık hallerinden”,

– ”Ne biçim çocuklarsınız; biraz da söz dinleyin”,

– ”Bana saygın yok mu senin”,

– ”Kızım, sen bu gidişle, garanti evde kalırsın”,

– ”Ben senin yaşındayken…” ile başlayan tüm uyarılarınız, ona uyguladığınız, DUYGUSAL ŞİDDET türleriyle,

– Çocuğunuza sadece; 3 çeşiy “ÖLÜMCÜL VİRÜS” bulaştırmış olursunuz:

1- Kendisini “değersiz” hisseder,

2- Kendisini “yetersiz” hisseder,

3- Kendisini “suçlu” olarak algılar,

* “Algılarsa algılasın hocam, ne var bunda”, değil işte.

* Çünkü;

– Bu 3 ölümcül hastalık, ömrünün sonuna kadar, çocuğun yakasını BIRAKMAZ.

* ”Bırakmazsa bırakmasın, bana ne” değil işte:

– Çünkü, bu “kötü duygular” yüzünden çocuğunuz:

– Fıtratında var olan becerilerini sergilemekten “çekinir”.

– “Yapabilme, anlayabilme, başarabilme”… gibi kabiliyetleri olduğu halde, bütün buna benzer konularda kendisini “yetersiz” bulur.

– En ufak bir işte, kendisini “ispatlayamaz”.

– “Suçsuz” olduğu halde, tanık olduğu:

– Hırsızlık, kırıp-dökme, dağıtma… gibi olaylar karşısında, kendisini “suçlu” hisseder.

* Siz de güya, aklınızca;

– “Oğlum, dilimde tüy bitti anlata anlata…hala mı?”

– “Sen benimle dalga mı geçiyorsun”,

– Yoksa sen beni dinlemiyor musun”, gibi onu motive edeceğini düşündüğünüz, ve sizce çok “doğal” olan bu uyarılarınızın, onun ruhunda açtığı 2 yaradan habersizsiniz:

1- Hem kendisini “yetersiz” bulur,

2- Hem de, olan bitenden kendisini “sorumlu” sayar.

* Hatırlar mısınız bilmem:

– Henüz 5 yaşındayken: “Baba ben, büyüyünce “astronot” olacağım” ,

– Kızınız 6 yaşına girdiğinde: “Anne ben, büyüyünce prenses olacağım, birçok hizmetçim olacak”,

– Oğlunuz, okul öncesi döneminde: “Baba ben ileride, havada uçan arabalar yapacağım”, tarzında size, “uçuk” ve “anlamsız” gelen hayallerini, aktardığında, siz onu:

– Terslemiştiniz ya,

– Ayıplamıştınız ya,

– “Hayalperest” likle itham etmiştiniz ya,

– Aşağılamış, küçümsemiştiniz ya,

– Kaş kaldırıp ona dudak bükmüştünüz ya…

* İşte, sizin o “çokbilmiş” ve “kibirli” haliniz yüzünden, çocuğunuzun kaptığı “mikrop” un türü: DEĞERSİZLİK tir.

* Sizin bu “bilinçsizce” ve “cahilce” tavrınızdan ötürü çocuk:

1- Pasifleşir ve şu “acıklı” hale bürünür:

– Kendisini bu duruma sokan kişiye yanaşır, sırnaşır, şımarır ve de “bağlanır”.

– Böyle davranmaktaki yegane amacı:

– “Değersizlik” hissinden kurtulmaya çalışmaktır.

– Onun tüm bu tavırları, bir tür “dram” dır, “ruhsal yıkım” dır.

* Onun bu hali karısında, kabadayılığınızı sürdürürseniz ve bilinçlenmezseniz:

– Çocuk, kendine zarar verici,

– Eşyaları kırıcı, dökücü tavırlar sergilemeye başlar.

-Bundaki amacı da:

– Sizin tarafınızdan uğradığı; “ihmal edilmişliğin” acısını hafifletmektir.

* Hala da değişmemekte direnirseniz:

– Çıraklık, amelelik, kölelik ruhuna bürünür.

– Böylece, her istediğinizi “paşa paşa” yerine getirmeye çalışır.

– “Sahte” kimlikli kişi olur:Size başka, başkasına başka davranır…

* Siz yine de, yanlışınızda inadınızda ısrar eder ve çocuğunuzun “yola geldiğini” düşünürseniz, bu sefer de:

– Sizi “hissetmemeye”,

– Sesinizi “duymamaya” başlar.

– “Hissiz”, “duyarsız”, “arsız”,

– Vicdan, merhamet, empati…gibi iç dinamikleri “felç olmuş” olur.

ÖZETLE:

– Tüm bu “yanlış” ebeveynliğiniz yüzünden çocuğunuz, sırasıyla:

– Pasif, edilgen hale gelmiş olur,

– Sahte kimliğe bürünerek, “iki yüzlü” olur,

– Duyarsızlaşarak; kimin, nerede ve nasıl “canını yakacağı”,

– Yuvasını söndüreceği belli olmayan,

– Pimi çekilmiş el bombası gibi ortalıkta dolaşır